Απόψε πάλι πώς αργεί να ξημερώσει
και μόνος τώρα περιμένω το πρωί
και το μυαλό μου δεν μπορεί να ξεθολώσει
ήταν μεγάλη η ζωή μας η μικρή

Απόψε πάλι πώς αργεί να ξημερώσει
κι οι ώρες μου κυλούν χωρίς εγώ να ζω
τα μάτια μου θολά στη μέθη μου τη τόση
δε λεν να κλείσουν γιατί εσένανε ζήτω

Απόψε πάλι πώς αργεί να ξημερώσει
και μόνος πια θα περιμένω το πρωί
το πήρα απόφαση πως ζεις στα όνειρα μου
παρηγοριά μέσα στην άδεια μου ζωή