Πώς πέρασε ο χρόνος μακριά σου
σκοτείνιασε ο κόσμος δίχως τα φιλιά σου
στοιχειώνουν τα σημάδια της παλιάς αγάπης
που έσβησε από λάθος πριν να γίνει πάθος
και έγινε ρουτίνα σχέση δίχως χρώμα
και όμως κατά βάθος σκέφτομαι ποτέ
μη πεις ποτέ

Δεν πρόσεξα συνήθειες να αλλάζεις
Δε σ’ άκουσα τις νύχτες πως τρομάζεις
Δε μέτραγα τις ώρες που ‘σουν μακριά μου
Ζούσαμε σαν ξένοι δεν ήσουν πια δικιά μου
Κι όταν οι ενδείξεις γίναν αποδείξεις
Φτάσαμε στο τέλος άλλα ποτέ
Μην πεις ποτέ

Μην πεις ποτέ, σε μια στιγμή
μπορεί να σου αλλάξει η ζωή
πετάς στα σύννεφα σαν όνειρο
που απρόσμενα σου βγαίνει αληθινό
να κάνεις πάντα αυτό που θες
να ζεις τη κάθε σου στιγμή
και ας μαζεύεις ένα προς ένα τα κομμάτια
της ζωής που σκότωσες χωρίς ενοχές

Μην πεις ποτέ...

Περίμενα τη μέρα να αντιδράσεις
και βρήκες λόγο να με προσπεράσεις
ζωές σε δυο παράλληλες γραμμές
πλημμυρισμένες τύψεις δίχως αντιρρήσεις
κάνεις πως δε βλέπεις σου λέω αυτό που θες
για κοίτα με στα μάτια ορκίσου πως ποτέ
μην πεις ποτέ