Με ξεμυάλισες Ελένη,
αχ εσύ δαιμονισμένη.
Έλα μια στιγμή κοντά μου
που `χω να σου πω κυρά μου.

Είσαι Ελένη κολπαδόρα
πώς θα ξεμπερδέψω τώρα,
με τα νάζια που μου κάνεις
βάλθηκες να με τρελάνεις.

Είσαι μερακλού Ελένη,
αχ καμία δε σου βγαίνει,
φορείς και και τα βραχιολάκια
που `ναι όλα σου μεράκια.

Στραβά βάζεις το καπέλο
και γι’ αυτό εσένα θέλω.
Στα γοβάκια σου κι η φούστα,
αχ ψοφώ για τέτοια γούστα.

Αμάν, αμάν, αφού το ξέρεις πως πονάω,
τι είν’ αυτά που μου κάνεις;
Μήπως είσαι κάνας φονιάς αμάν,
θέλεις να με πεθάνεις, αμάν, αμάν.

Γεια σου Ασίκη μου, γεια σου.

Αφού μ’ έμπλεξες τσαχπίνα
έλα να περνούμε φίνα,
να ζηλεύουν τα κορίτσια
κι όλοι εδώ μες στην Αθήνα.

Σένα θέλω Ελενάκι,
πάμε για το Καλαμάκι
να γλεντήσουμε να πιούμε
και να φωτογραφηθούμε.

Αχ εσύ με τα κολπάκια σου, αχ!