Ως τ’ άκουσεν η Αρετή ώρα λιγάκι εστάθη
αμίλητη κι ο πόνος τση την ήκαμε κι εχάθη.
Επλήθυνε η αποκοτιά κι εχάθηκεν η τάξη,
το νου τση εγροίκα σαν πουλί να φύγει, να πετάξει.

Κανένα μπλιό δεν ντρέπεται, κιανένα δε φοβάται
και με τους αναστεναγμούς τα πάθη τση δηγάται.