Έκανα τη μοίρα φίλη
Να μου πει για σένανε
Την κερνώ, της παίρνω ρούχα
Πες, καλέ, για κείνον που ’χα
Κείνον που με τρέλανε

Κρεβάτι στρώνω για τους δυο
Και μóνη μου κοιμάμαι
Σαν εκκλησιά χωρίς θεό
Το σπίτι μας το αδειανό

Κάνω στον καιρό ρουσφέτια
Να σε παρακολουθεί
Αν πονάς κι αν με θυμάσαι
Όταν μ’ άλληνε κοιμάσαι
Κι ό,τι λες να μου το πει