Συχνά περνώ τα πρωινά σαν βότσαλο που μένει σε άγρια ακρογιαλιά
Σπαρμένα δάκρυα από βροχή νοτίζουν την ψυχή και φεύγουν σαν πουλιά
Άραγε είναι η ανάσα σου που θόλωνε το τζάμι,
η αλμύρα σου που θόλωνε το νου

Σε θυμάμαι το χάδι εσύ του κόσμου, σκοτάδι εσύ και φως μου
Κραυγή μου, μοναξιά και ξενιτειά μου
Σε θυμάμαι το χάδι εσύ του κόσμου
Βρίσκω ανάσα αγάπη για να σε πω

Ανάσες πρόσωπα ζητούν και χέρια να πιαστούν στης λήθης το ταξίδι
Κι αυτά τα λόγια στο χαρτί σαν δυο παιδιά θα περιμένουν τη σειρά τους στο παιχνίδι
Άραγε πέρασε το φως που ράγιζε τη νύχτα,
το όνειρο που βγήκε αληθινό

Σε θυμάμαι το χάδι εσύ του κόσμου, σκοτάδι εσύ και φως μου
Κραυγή μου, μοναξιά και ξενιτειά μου
Σε θυμάμαι το χάδι εσύ του κόσμου
Βρίσκω ανάσα αγάπη για να σε πω