Πάνω στη σκεπή του κόσμου είδα τη φωτια ν’ ανάβει
μέσα στ’ ‘ασπρο των ματιών σου είδα το κακό σημάδι.
Τώρα εγώ θα φύγω μάτια μου και θα λείψω πέντε χρόνους
μα σ’ αφήνω μια γαρουφαλιά που’ χει δεκαπέντε κλώνους

Α... παραμέρισαν μπροστά μου ο Θεός κι οι εφτά ουρανοί
του παράφορου έρωτά μου η κραυγή για ν’ ακουστεί.

Και την πήρα και τη φύτεψα μέσα σ’ ασημένια γλάστρα
μα εκείνη επερίκλωσε αχ τον ουρανό με τ’ άστρα.
Φύσηξε αεράκι φύσηξε μα να μην πολυφυσήξεις
γιατί έχω ένα γαρούφαλο αχ και θα μου το τσακίσεις

Α.... ήρθαν μέσα στ’ όνειρό μου δύο άγγελοι χλωμοί
κι είπαν μαύρο ριζικό μου πίσω δε θα ξαναρθεί

Α... παραμέρισαν μπροστά μου ο Θεός κι οι εφτά ουρανοί
του παράφορου έρωτά μου η κραυγή για ν’ ακουστεί.