Φέρανε καλή ζαριά
και με βγάλανε στις πόρτες,
παίζοντας με σιγουριά
τρεις αλήτες και τρεις μόρτες.

Ένας ήταν απ’ τη Χιό,
άλλος απ’ την Καλαμάτα
και ο τρίτος, σαν στοιχειό,
μου τις έριχνε γεμάτα.

Ήμουνα καλό παιδί,
με φιλότιμο κι αξία,
πριν χαλάσω δηλαδή
μέσα στη χαρτοπαιξία.

Παρασύρθηκα κι εγώ,
όπως τόσοι κι άλλοι τόσοι.
Μες στα χρέη θα πνιγώ
και κανείς δε θα με σώσει.

Ήταν τρία τα παιδιά,
που μ’ αλλάξανε τα φώτα
και μ’ αφήσαν μια βραδιά
σαν τη μαδημένη κότα.

Μάνα, κάνε μιαν ευχή,
να μου `ρθεί δεξιά το ζάρι,
να μην είμαστε φτωχοί
μες στου κόσμου το παζάρι.

Θε μου, σε παρακαλώ,
άνοιξε κι εσύ μια πόρτα,
πριν μου φύγει το μυαλό
και με πάρ’ η κάτω βόλτα.