Λεπτή σιλουέτα, στο απέναντι μπαλκόνι
αέρινη και μόνη,
χάδι γλυκό της όρασης,
διπλώνει, ένα σεντόνι.

Εξαφανίστηκε και να `την πάλι
φοράει κίτρινη κορδέλα
και νυχτικό,
στο ίδιο χρώμα με μπριτέλλα.

Μου φέρνει ανάμνηση παλιά,
παραίσθηση Ονείρου…
Ίσως να φταίει,
το στιλ της το ρομαντικό
ίσως να φταίει,
η δύση του ήλιου…

Λεπτή σιλουέτα, στο απέναντι μπαλκόνι,
αέρινη και μόνη,
γέμισε θύμισε,
το άδειο μου σαλόνι...