Σμύρνα ζύμωσα, χρυσό και κρίνα γιά μια χίμαιρα.
Μίσθωσα τους δρόμους με το μήνα στα εφήμερα.
Βρίσκω φίλους στη γιορτή του Άδη ν’αφιονίζονται.
Κι είναι πάνω τους καρφί το χάδι και χαρίζονται.

Έπλυνα της ήβης την πορφύρα στην παλίρρια.
Πάλεψα γιά την πνοή που πήρα με μυστήρια.
Μέρισμα θα προσδοκώ μιάς τύχης σε απέλαση.
Δίκαιος της λησμονιάς ο πήχης γιά προσπέλαση.

Πλέυρισαν των γυρισμών τα πλοία στο μπαλκόνι μου,
σαν ιπτάμενο χαλί η Ντία στο σεντόνι μου.
Μ’έκοψε στην άμμο το κρινάκι και ημέρεψε.
Ήπιε απ’το σώμα μου σαράκι και με στέρεψε.

Στων ανέμων είδα τα παλάτια φως αντίγραφο,
μου’διναν τους πόθους με τα μάτια, τελεσίγραφο.
Νύχτα άμυαλη με το τσακμάκι σε πυρπόλησα,
νόστος μ’έπιασε στην Κατεχάκη κι αυτομόλησα.