Μη σκας απλά τραβήξου απ’ τη πηγή.

Λέω να τη χωθώ ασυμμάζευτος, απόψε το βράδυ
σε φωτισμένα παραθύρια που κρύβουν το πιο πολύ σκοτάδι·
στα αποκούμπια της μιζέριας, στις παραδομένες σκέψεις
και στ’ ακαθόριστα με βλέψεις·
στα ευκολομάσητα, στα κουρελοδουλέματα
γαμώντας την αλήθεια τους, γαμώντας και τα ψέματα,
εκδίκηση ζητώντας για τις φωνές τις τσακισμένες
για όλες αυτές τις ομορφιές τις στοιβαγμένες.
Κι ας μου χρεώσουν κι αλλά αλήτικα φερσίματα
οι αλαφροΐσκιωτοι με τα πικροπατήματα.
Θα μπω, λοιπόν, να ψαχουλέψω στα χωράφια τους,
θα ξεράσω στα αρχεία και στα ράφια τους,
μηνύματα θα αφήσω στους τοίχους με το αίμα μου
και για να μάθουν την αρχή θα δω το τέρμα μου.
θα τους ποτίσω δηλητήριο απ’ τη σοδειά τους
θα κόψω πρώτα το κεφάλι απ’ τη σκιά τους
χίλια κομμάτια θα κάνω τα λόγια τους τα πετρωμένα
και θ’ ανοίξω κάποια στόματα φραγμένα.
Βροχή από σύννεφα θα γίνω σκουριασμένα
για να χαρούν χιλιάδες μάτια αδερφωμένα.
Και πως θα γίνουν όλα αυτά ρωτάς και σκιάζεσαι
κι αν δε γλιτώσεις, μου λες τάχα μου νοιάζεσαι.
Μη σκας απλά τραβήξου απ’ τη πηγή.
Εκεί ακόμα ξεδιψάνε οι σκυλογιοί.

Ό,τι έχω μέσα μου, δεν είναι μίσος για τις κουφάλες
είναι το δίκιο μου το ηλιόχαρο που δε κουρνιάζει σε αγκάλες.
Είναι η μαγεία που ανταμώνω στην αμιλησιά μου
και με σέρνει πιο κοντά στα συγκαλά μου.
Έτσι μπορώ και μέ θυμάμαι και όλα τα ζυγιάζω
και νιώθω έτοιμος, όταν κι εμένα τρομάζω.
Πίσω στο θέμα μας έχουνε μείνει λίγοι στίχοι
και δε γουστάρω να τα αφήνω όλα στην τύχη.
Θα με οδηγήσουν, λοιπόν, σπεκουλαδόροι κι άνοιαστοι δούλοι
εκεί που χώνεται η ξεφτίλα ως το μεδούλι.
Κι ας βρεθώ μια δρασκελιά απ’ το τίποτα θ’ αντέξω·
χειρότερα απ’ τα χθες δε γίνεται να μπλέξω.
Νους ξεθολωμένος σε πόρτες φραγμένες,
μουλαρίσιο πείσμα αντίκρυ σε ντροπές γαντζωμένες
φτάνει μια φτυσιά μπαρούτι σ’ όλα τα δειλοστραμμένα
και ξεμυτίζουν τα καταχωνιασμένα.
Και πως θα γίνουν όλα αυτά ρωτάς και σκιάζεσαι
κι αν δε γλιτώσεις, μου λες τάχα μου νοιάζεσαι.
Μη σκας απλά τραβήξου απ’ τη πηγή,
εκεί ακόμα ξεδιψάνε οι σκυλογιοί