Και να, αυτή η μαυρίλα που με ντύνει,
απόψε μήνυμα αισιόδοξο αφήνει·
ότι αφού γυάλισες πάτο πιο κάτω δεν έχει
να μη σ’ αγχώνει και το αύριο και σε τρέχει.
Grande finale λίγο πριν πέσει στο έργο αυλαία,
υποκλίσου στραβάδι με τη χεσμένη σκελέα,
τέλος με κεφαλαία, και της ντροπής το άγημα
σου αποδίδει τιμές για της ζωής το τράβηγμα
αναγνωρίζοντάς σου με περηφάνια και στόμφο
ότι ήσουν στον προθάλαμο για τον κακό σου ψόφο.
Είδες πολλά και πέρασες, ήσουνα νιος και γέρασες,
ό, τι ήξερες το ξέρασες, όλους τους ξεπέρασες.
Τι τυχερή που είναι η γενιά σου γλίτωσε τ’ αγγάρεμα,
ν’ αφήσει κάτι για μετά κι είναι στο κωλοβάρεμα,
στο κωλοδώσιμο και στο κωλοφτιάξιμο
και κατέληξε στο τίποτα μέρος προσβάσιμο.

Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
μείνε μ’ αυτό της ντροπής το παράσημο.
Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
είσαι στο τίποτα μέρος προσβάσιμο.

Ο δρόμος που σε πάει στους γκρεμούς και στ’ ανάθεμα
ξεκινάει από παντού και το δικό σου πάθημα
με γεια σου, κι άντε γεια σου τώρα.
Εκεί στο τίποτα κατέληξες με φόρα
ασυγκράτητη· γι’ αυτή την πρώτη σου κρυάδα
λες πως φταίει η μαργαρίτα σου η αμάδητη η ρημάδα,
κι αφού έτσι λες μπορεί και έτσι να ’ναι.
Ρίχτο στην τύχη κι από δω κι άλλοι πάνε.
Ο χρόνος έσπειρε στον δρόμο που ανέβαινες σαράκι,
εσύ κατάπινες τις αντιρρήσεις σου φαρμάκι
κι εγώ απ’ την άλλη σε κοιτάζω και με τρώει
που με αφέλεια μετράς τη σκιά σου για μπόι.
Κι έτσι σιγά σιγά με το καιρό ή και πιο γρήγορα
βρήκες κατήφορο και πήγες βουρ στα σίγουρα.
Μηδενικό σου φορέσαν παράσημο
κι αφού πατώνεις μέρος προσβάσιμο.

Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
μείνε μ’ αυτό της ντροπής το παράσημο.
Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·
είσαι στο τίποτα μέρος προσβάσιμο.
Δεν πάει πιο κάτω, καημένε, δεν πάει·

μην περιμένεις το φώτο φίνις.
Έχεις χάσει, καημένε, και πάει…

Έψαχνες στο τίποτα να βρεις
κι όλα τ’ ανώφελα της γης είχες μαζί σου.
Ήθελες τον κόσμο να καταπιείς,

χωρίς τίποτα να δεις στη χώνεψή σου.
Έγινες ήρωας διαφανής
που κατάφερες να βρεις χαρά στον πάτο.
Μέχρι εδώ, καημένε, ήταν· δε πάει πιο κάτω.