Πώς να ζωγραφίσεις ένα χαμόγελο
με δυο δάκρυα παρέα στον καθρέφτη

αν χολοσκάς για της νίκης το ανώφελο
κι αν πάλι τ’ αύριο σε δικάσει σαν ψεύτη

Πως ν’ απλώσεις στο σκοτάδι το χέρι σου
για να σώσεις ένα φως που τρεμοσβήνει

αν στις χούφτες σου μέσα κρατάς τ’ αστέρι σου
φυλακισμένο, κι απαιτείς κι ευγνωμοσύνη

Πως ν’ αγγίξεις στη βροχή το πρόσωπό σου
και να γείρεις προς τα πίσω λίγο το κεφάλι
αν δε γνωρίζεις προς τα πού είναι ο ουρανός σου
και κουλουριάζεσαι να φύγει η ζάλη
Πώς να σταθείς φάτσα στον άνεμο κι ακίνητος
να του διηγηθείς κάτι απ’ τη μοναξιά σου
Αν δεν έχεις καινούρια μυστικά μείνε αμίλητος,
ξέρει τα πάντα για την αφεντιά σου.

Πώς να κρατήσεις απ’ τη θάλασσα αλμύρα
και να μάθεις να καλώνεις τον καιρό σου
αν ζητάς σαν κολασμένος απ’ τη μοίρα
χωρίς ανάσα να σε πάει στον βυθό σου

Πώς να νιώσεις κάποιους στίχους και νοήματα
και ν’ απαιτήσεις χώρο μακριά απ’ τα δαμασμένα
αν δε φιλιώνεις μ’ απαρνημένους και με θύματα
κι έχεις παράδειγμα εμένα

Πώς ν’ αντέξεις ταξίδι ολάκερο αν σε τρομάζει το μικρό αυτό λιμάνι
Πώς να περιγράψεις το άπειρο αν το σήμερα μόνο σου φτάνει
Πώς να κυνηγήσεις χίμαιρες αν δε γνωρίζεις τ’ αφανισμένα
Και πώς να φιλιώσεις με σκέψεις ανήμερες αν έχεις παράδειγμα εμένα

Πώς ν’ ανταμώσεις επιτέλους με του ονείρου σου
τον πιο συχνό κι αγαπημένο επισκέπτη
αν πάντα άδικα χρεώνεις του ίσκιου σου
ό, τι κακό μπροστά στο διάβα σου πέφτει

Πώς να μερώσει η μνήμη σου η δόλια
και να σφαλίσει στα βάθια σου όλα τ’ άσχημα,

αν της χαράς πιάνουνε μέσα σου τα μπόλια
και με ξένα καρφιτσώνεσαι παράσημα

Πώς να σ’ ακούσουν όταν μιλάς δήθεν με οργή
και με κατηγόριες τα δίκια κυνηγάς

Αν δεν άγγιξες ποτέ σου νοτισμένη γη
παραμένεις αγέννητος φυγάς.

Πώς ν’ αντέξεις το πρώτο κλάμα ενός παιδιού
κι ενός λεβέντη γέροντα τη στερνή ματιά
αν για το τέλος βιάζεσαι αυτού του τραγουδιού
κι αν με τη στάχτη του σκεπάζεις τη φωτιά

Πώς να το πας ξεχωριστά αν τα κρυμμένα δε βρεις νοήματα

Πώς να τα κάνεις όλα αυτά αν έχεις τα λάθος παραδείγματα