20’’ μονάχα και γίνατε όλοι σας μικροί

σαν κόκκοι σκόνης, χαμένοι και ζαλισμένοι απ’ το φως.
Τώρα το στόμα σας έχει γεύση παράξενη, πικρή
και ο μόνος όρθιος τριγύρω σας έμεινε ο τρελός.

20’’ μονάχα και η χαζή χαρά στο διάολο
σας βλέπω αμήχανος τούτη τη φορά που κλαίνε τα παιδιά σας.
Νοικοκυραίοι, γειτόνοι ό,τι έχω μέσα μου θα βγάλω
να σας το δώσω ο φτωχός, αφού θαφτήκαν τα όνειρά σας.

20’’ μονάχα κι όλου του φόβου οι κρατήρες
φτύνουν όλα τ’ απρόσμενα που φέρνουν ρίγος.
20’’ μονάχα κι η γη επιστρέφει όσα πήρες
τρανή απόδειξη ότι είσαι λίγος.

20’’ μονάχα κι οι αγάπες οι σπαταλημένες
νεκρανασταίνονται και ζητάν να εκδικηθούνε.
Θύμησες ανήμερες και καταδιωγμένες
δεν ξέρουν πως γεννήθηκες για να σε λυπηθούνε.

20’’ μονάχα άβολη άπνοια στον ύπνο του δικαίου
που κάνει τα ονείρατα να σιωπούν κοκαλωμένα
μπρος στον λυτρωτικό ερχομό του αναγκαίου
για όλους εμάς που τα ‘χουμε χαμένα.

20’’ μονάχα και το άσκοπο ζαλίζεται
κι όταν συνέρχεσαι, δείχνεις απτόητος,
φωνάζεις σ’ όλους η ζωή πως συνεχίζεται,
το ίδιο ψεύτης, το ίδιο ανόητος.