Quid donum portemus ad amicitiam;
Quid opus defendit amorem fragilem;
Audite in nocte tristia praecordia
cantare in medios de solitudine.(*)

Πού έχει η αγάπη γη;
Ποιος την καλλιεργεί;
Ποιος γεύεται τον ακριβό καρπό;
Με κάρτες του ταρό,
σε βράχο μοχθηρό
φυτρώνει η μέρα σαν αγριόχορτο.

Η δίνη των τροχών
στο δάσος των σκιών
διώχνει τους φτερωτούς τραγουδιστές
κι αρπάζονται οι ζωές
ντουέτα αναπνοές
με τις κιθάρες τους ξεκούρδιστες.

Βρέθηκαν συνταγές
κι αρτίστες οι καρδιές
είπαν ψηφιακά το "σ’ αγαπώ".
Πόθοι που αγρυπνούν
για να καθρεφτιστούν
σε μια οθόνη μ’ άδειο πρόσωπο.

Με πέπλο από καπνό
ένα φεγγάρι αχνό
σαν φωτισμός που στέργει τις σκηνές.
Ο τρούλος της ψυχής
αισθήσεις ασεβείς
κι οι αγκαλιές τουλίπες κόκκινες.



(*)
Τι δώρο να προσφέρουμε στη φιλία;
Ποια πράξη υπερασπίζει τον εύθραυστο έρωτα;
Ακούστε μέσα στη νύχτα τη θλιμμένη καρδιά
να τραγουδάει ανάμεσά μας για τη μοναξιά της.