Μεσημέρι ξυπνώ
με το στόμα στεγνό
είναι αυτό που μου ‘χει αφήσει
το φιλί της το στερνό

Σε όλους λέει περνάει καλά
σ’ όλους δίνει σιγουριά
στο κρυφτό αυτό που παίζει
ξεγελάει τη μοναξιά

Είμαστε ίδιοι τελικά
ξένοι στην ίδια πόλη
κι όσα δε ζήσαμε μαζί
είναι η ζωή μου όλη

Είμαστε ίδιοι τελικά
αυτό είναι που με τρελαίνει
στης ίδιας πόλης το ρυθμό
χορεύουμε σαν ξένοι

Στις εννιά εννιά παρά
στου γραφείου τη σιγουριά
είναι εκεί και είναι μόνη
και την πληγώνει το μετά

Απ’ το τζάμι το θαμπό
να κοιτάξω ή να μπω
ο καιρός, καιρός δεν είναι
για κανέναν από τους δυο