Είχα έναν πόθο διακαή,
να της ρίξω σπίρτο να καεί,
ξανά να μη μ’ εγκαταλείψει,
να μην μπορεί να το επαναλήψει...

Πήρα μπιτόνι με βενζίνη,
κι εξολοκλήρου την ευθύνη,
να τηνε κάψω, να τηνε κλάψω,
κι από τα πάθη της να την απαλλάξω...

Την είχα άχτι, την είχα άχτι,
τώρα την έχω μόνο σε στάχτη,
μέσα στο τσίγκινο κουτί,
που έβαζε τα μπικουτί!

Την είχα άχτι, την είχα άχτι,
και ο μυαλός μου διαταράχτη!