Να φύγω πρέπει απ’ την Αθήνα
να φύγω πρέπει κι είναι κρίμα
μα δεν μπορώ
να ζω κι εγώ σ’ αυτή την πόλη
που τώρα πια το ξέρουν όλοι
εσύ κι εγώ
πως έχουμε χαθεί από καιρό.

Και ‘γώ θα ζω
και ‘γώ θα ζω σε άλλο τόπο
θα ψάχνω νάβρω κάποιο τρόπο
να σ’ αρνηθώ.
Και ‘γώ θα ζω
κι ίσως να βγω μ’ άλλα κορίτσια
μα τα δικά σου τα καπρίτσια
δε θα τα βρω
ούτε τα χάδια σου καλή μου πια θα τα χαρώ.

Να φύγω πρέπει δίχως σκέψη
χωρίς να πω ούτε μια λέξη
δε θα το πω
ούτε στο Γιώργο το δικό μου
που έχω κάνει αδερφό μου
θαναι σκληρό
μα θα τα’ αφήσω όλα εδώ.

Και ‘γώ θα ζω
και ‘γώ θα ζω σε άλλο τόπο
θα ψάχνω νάβρω κάποιο τρόπο
να σ’ αρνηθώ.
Και ‘γώ θα ζω
κι ίσως να βγω μ’ άλλα κορίτσια
μα τα δικά σου τα καπρίτσια
δε θα τα βρω
ούτε τα χάδια σου καλή μου πια θα τα χαρώ.
Και θα ρωτώ
ποιος να σε παίρνει απ’ το σπίτι
ποιος θα σε πάει ξανά στη Κρήτη
αφού εγώ,
δε βρήκα δύναμη κοντά σου να σταθώ.
Και ‘γω θα ζω
και ‘συ θα ψάχνεις υποσχέσεις
κι ούτε στιγμή δε θα πιστέψει
πως σ’ αγαπώ
και πως τα λόγια αυτά τα έχω πει εγώ.