Ήρθες στο παράθυρό μου
κι έγειρα το πρόσωπό μου
την ανάσα μου να δεις.
Κίτρινα του δρόμου φώτα
και φεγγίσανε τα χνώτα
με τα λόγια της σιωπής.
Σκάλισε το δάχτυλο μου
το βαθύ αναστεναγμό μου
με το σχήμα της καρδιάς
κι ένα ιδρωμένο βέλος
έγραψε αρχή και τέλος
μιας παράξενης βραδιάς.

Μόνο εσύ μου έχεις μείνει
Μα κι εσύ αν θέλει η μνήμη
έρχεσαι να θυμηθώ.
Κι η ανάμνηση ετούτη,
ένα άδειο σπιρτοκούτι,
δεν μ’ αφήνει να καώ.

Ήρθες στο παράθυρό μου
κι έκρυψα το λυτρωμό μου
σ’ ένα βλέμμα στο κενό.
Νύχτωσε νωρίς κι απόψε.
Δες τα μάτια μου και νιώσε,
νιώθω σαν μηδενικό.
Μέτρησα στα δάχτυλα μου,
πόσοι έμειναν κοντά μου
όταν τόθελα εγώ.
Στα εννιά που περισσέψαν,
όνειρα μετρώ που κλέψαν
όσοι φύγαν από δω.