Άφησα πίσω μου σκοτάδια κουρασμένα,
στον ήλιο γύρισα να φύγω από σένα!.
Τα νυχτολούλουδα τα κόβω πριν ανθίσουν
και με μεθύσουν…

Αφού αστέρι μου δε γίνεται να πέσεις,
αφού φοβάσαι την αγάπη μην πονέσεις,
τι να τα κάνεις τα δικά μου, πες μου, βράδια;
τα παραγάδια….

Δεν είναι πως είδα το φως του έξω κόσμου,
ούτε πως ήμουνα τυφλός κοντά σου φως μου,
Είναι που στέγνωσε το δάκρυ μες στα μάτια
κι είδα καλύβες όσα μού `ταζες παλάτια!.

Ψέμα που νύχτωσε, αλήθεια ξημερώνει!
Φωτίζει τ` όνειρο, που έκρυψε η σκόνη!
Το τελευταίο που σου έδωσα φιλί μου,
ανατολή μου…

Φεγγάρι χάσικο που έγινες καημός μου,
ήσουνα λίγο, να φανεί ο ουρανός μου…
Τι να τα κάνεις τα δικά μου τα σημάδια;
άλλαξα βάρδια…

Δεν είναι πως είδα το φως του έξω κόσμου,
ούτε πως ήμουνα τυφλός κοντά σου φως μου,
Είναι που στέγνωσε το δάκρυ μες στα μάτια
κι είδα καλύβες όσα μού `ταζες παλάτια!.

Δεν είναι πως είδα το φως του έξω κόσμου,
ούτε πως ήμουνα τυφλός κοντά σου φως μου,
Είναι που στέγνωσε το δάκρυ μες στα μάτια
κι είδα καλύβες όσα μού `ταζες παλάτια!.