Στο καταχείμωνο πικρό μελτέμι
τραγούδι φύσηξε μες την καρδιά,
τους στίχους χάραξε με το καλέμι
χαρά που κράτησε.....μια τουφεκιά.

Στενό το πέρασμα στο άδειο κρεβάτι
μεγάλοι έρωτες, κακοτοπιές
όνειρα πέτσινα, οφθαλμαπάτη
σεντόνια κόκκινα, λευκές σιωπές.

Σκοτάδι μπόλιασε την όποια ελπίδα,
βοριάς στο δρόμο μου λυσσομανά,
το αύριο πνίγηκε στην πλημμυρίδα
κι εγώ στης άμπωτης τα στεγανά.

Τα ανεμολόγια τα πήρε ο αέρας,
σαφώς με πρόδωσε και το μυαλό,
κι όταν ξεφλούδισε το φως της μέρας
φεγγάρι φάνηκε απατηλό.