Άνοιξα πάλι την πόρτα σου κι ήρθα
για να πιω τ’ αφιόνι σου μια βραδιά
κι είδα να σβήνει για μένα μια σπίθα
μες στο παραγώνι σου.

Έτσι γυρίζει της μοίρας τ’ αδράχτι
κι ο καημός δε λέγεται,
κι από μια σπίθα κρυμμένη στη στάχτη
τ’ όνειρό μας καίγεται.

Ήρθες κοντά μου και πάλι σαν πρώτα,
μια στιγμή δε γύρισα να σε δω,
στάθηκα μόνο για λίγο στην πόρτα
κι έχε γεια ψιθύρισα.

Έτσι γυρίζει της μοίρας τ’ αδράχτι
κι ο καημός δε λέγεται,
κι από μια σπίθα κρυμμένη στη στάχτη
τ’ όνειρό μας καίγεται.