Πάνε λίγες μέρες τώρα που πέφτω νωρίς να κοιμηθώ
μήπως για να σε ξεχάσω ή για να σ’ονειρευτώ
γυρίζω για να σ’αγκαλιάσω να σου χαϊδέψω τα μαλλιά
και πέφτω σε μια μαύρη τρύπα που πάλι βγάζει στα παλιά

24 ξυπνήματα μετά θα είμαι εντάξει
και θα λέω στον εαυτό μου πως δεν είχες καν υπάρξει

Πόσο περίεργα θυμάμαι τις μέρες που’μασταν μαζί
πάντα εσύ με ένα γέλιο να μου ζεσταίνεις το πρωί
Κι όλο φοβόμουνα μη σπάσεις και κοίτα που έσπασα εγώ
γιατί δε κράτησα κρυμμένο ποτέ κανένα σ’ αγαπώ

24 ξυπνήματα μετά θα είμαι εντάξει
και θα λέω στον εαυτό μου πως δεν είχες καν υπάρξει