Όταν διαβάσεις το γράμμα αυτό
θα είμαι κάπου μακριά
δεν έχω πάει ξανά
μα το σκεφτόμουν συχνά
και αν νιώθεις πίκρα και δάκρυ
να στάζει αυτό το χαρτί
μη σε ξενίζει αυτό,
έτσι ήτανε όλη μου η ζωή
πάντα η ίδια ατυχία
απλώς αλλάζαν οι χώροι
πρώτα σχολείο τιμωρία,
μετά στρατός και καψόνι
από μικρός μεσ’ στην τάξη
παλιά και ίδια ιστορία
οι άλλοι καλοί μαθητές
κι εγώ στα τελευταία θρανία
πάντα ήθελα κάτι να γίνω,
ποτέ δεν έμαθα τι
όταν οι άλλοι είχαν διαλέξει
να γίνουν δικαστές και γιατροί
και μετά ήρθε η ώρα
για να πάω στρατό
μα όταν πήρα Ι5
όλοι με είπαν τρελό
έτσι βρέθηκα μόνος
μια δουλειά να ψάχνω να βρω
μα όλες οι πόρτες κλειστές
και το μέλλον θολό
με τις γυναίκες να νιώθω
σαν να `ναι από άλλο πλανήτη
μ’ άλλον πολιτισμό και κουλτούρα,
έθιμα και ήθη
προσπάθησα πολλές φορές
για να τις καταλάβω
έμαθα τι είναι αγάπη,
πως σε βουλιάζει στον πάτο
και σ’ όσους μου στάθηκαν
πρέπει απλώς να ζητήσω συγγνώμη
και στους γονείς μου που απέτυχα
και σ’ αυτούς ακόμη
συγγνώμη μητέρα,
που δεν ήμουν καλός μαθητής
συγγνώμη πατέρα,
που γιατρό δε θα με δεις
συγγνώμη που δεν κατάφερα
να σας ικανοποιήσω
και ούτε θέλω πάνω σας
το φταίξιμο να ρίξω
παίρνω όλη την ευθύνη
γι αυτή μου την πράξη
και αναρωτιέμαι
τον ήσυχο ύπνο σας αν θα ταράξει
θυμάμαι μόνο μια ζωή
όπου το πάθος κυβερνούσε
στα ραντεβού με την τύχη μου
εκείνη πάντα αργούσε
όπως τότε με έναν φίλο
μεσάνυχτα στην εθνική
μία στάμπα από αίμα στην άσφαλτο,
το τέλος για μια ζωή
δεν το κατάλαβα ποτέ μου το γιατί
και ας ήμουν εκεί
και ας έψαχνα με λέξεις να βοηθήσω
για δες πώς τα `φερε η ζωή,
σαν να `ταν γραφτό να συμβεί
έρχομαι φίλε να σε συναντήσω...