Μαύρες γραμμές που σμίγουνε
στα όρη της αβύσσου
και τα βουνά φωνάζουνε
να τυλιχτώ μαζί σου.

Σταλαγματιά θανάσιμο
μικρό μου φυλλοβόλο,
δέντρο που το ζηλέψανε
στου ουρανού το θόλο.

Παράπονο και δάκρυ μου
εξωτικό κρασί μου
με πότισαν τα σύννεφα
κι εσύ άνθισες μαζί μου.

Ό,τι βαραίνει είναι κακό
στου κήπου την παγίδα
υπάρχει μόνο η στιγμή
κι ο χρόνος που δε σ’ είδα.