Ο παράδεισος είναι μακριά, γονατιστός δεν πας πουθενά
σήκω και σκέψου πιο καθαρά
πως ότι είχες δεν είναι μικρό,
ότι κρατάς ίσως να’ ναι αρκετό
πάψε να ψάχνεις της μοίρας τι ήταν γραφτό

ο χρόνος πίσω ξανά δε γυρνά
φαύλος κύκλος που δε σταματά
θολώνεις για λίγο κι αρχίζεις ξανά

μα τι μας μένει τι μας δένει τι τρελαίνει την καρδιά
είναι πάντα, αυτό που έχεις πιο κοντά
μα τι μας μένει τι μας δένει τι τρελαίνει την καρδιά
είναι πάντα, αυτό που έχεις τελικά

ότι λάμπει δεν είναι χρυσός
ίσως να λάμπει γιατί είσαι τυφλός
τι κι αν κανείς λάθη, δεν είσαι θεός

κάθε τέλος καινούρια αρχή, κάθε ψέμα αιώνια αφορμή
κάθε πιστεύω γυρίζει τη γη

μα τι μας μένει, τι μας δένει τι τρελαίνει την καρδιά
είναι πάντα, αυτό που είχες πιο κοντά
μα τι μας μένει, τι μας δένει τι τρελαίνει την καρδιά
είναι πάντα, αυτό που είχες τελικά

ο παράδεισος είναι μακριά
κι όλο μακραίνει σαν να ‘ναι σκιά
τα’ όνειρα πάντα βάζουν φωτιά, βάζουν φωτιά