Φεύγει το πλοίο, Αθήνα σ’ αφήνω
αντίο Περαία
δε θέλω κανένα παρέα
Μες το Αιγαίο, φευγάτος κι ωραίος
τον Ίκαρο κάνω, βρε δε σταματάω, πετάω

Και μια γοργόνα μου κλείνει το στόμα
και μες τη κρυψώνα μου δίνει χίλια δυο φιλιά
Χάνομαι, πνίγομαι στην αγκαλιά της
τα βράδια δικά της
Να και , να και , να καίγομαι

Απ’ τη Μακρόνησο βλέπω τη Τζια
και στη Γυάρο ντροπές
πετρωμένες στου νου τους κοιτώνες
Γεια σου Ελλάδα, μανούλα γλυκιά
κοιμωμένη βαθιά
στα πελάγη σε ξένους αιώνες

Μπαίνει το πλοίο Ερμούπολη, Σύρο
στενά τα (στα πάνω) σοκάκια
του Μάρκου πενιές και μεράκια
Μες στις Κυκλάδες κοχύλια και χάντρες
ζεστά καλοκαίρια, φεγγάρια, αγάπες κι αστέρια