Όταν κρατάω αγκαλιά τη μοναξιά μου
κι όταν τα χείλη της αγγίζουν τα δικά μου
όταν το χέρι μου χαϊδεύει το σκοτάδι
και χαρακώνω τη ζωή μου σ’ ένα βράδυ

Κάθε φορά που ένα φως θα με δακρύζει
κάθε φορά που ένα αστέρι θα γυαλίζει
κάθε φορά την παγωνιά μου που αντικρίζω
κάθε φορά μες στον καθρέφτη εμένα βρίζω

Νύχτες φωτιάς απογειώνομαι μαζί σου
κι αυτή τη νύχτα στη φωτιά μαζί μου αφήσου
κι εγώ που πάντα απ’ τη στάχτη μου γεννιέμαι
ουράνιο τόξο στον ορίζοντα πλανιέμαι

Είσαι αστέρι που όταν σβήνει εγώ παγώνω
ένα αστέρι που όταν πέφτει εγώ τελειώνω
είσαι αστέρι που η μέρα το ζηλεύει
ένα αστέρι που για πάντα θα με κλέβει

Κάθε φορά που σαν σκιά θα τριγυρίζω
κάθε φορά που το μαχαίρι θα γυρίζω
κάθε φορά που σε γυρεύω με τα μάτια
κάθε φορά που εγώ μαζεύω τα κομμάτια

Νύχτες φωτιάς απογειώνομαι μαζί σου
κι αυτή τη νύχτα στη φωτιά μαζί μου αφήσου
κι εγώ που πάντα απ’ τη στάχτη μου γεννιέμαι
ουράνιο τόξο στον ορίζοντα πλανιέμαι

Είσαι αστέρι που όταν σβήνει εγώ παγώνω
ένα αστέρι που όταν πέφτει εγώ τελειώνω
είσαι αστέρι που η μέρα το ζηλεύει
ένα αστέρι που για πάντα θα με κλέβει

Όταν ξυπνάω μες στη νύχτα αναρωτιέμαι
όταν γυρνάω στ’ άδειο σπίτι τυραννιέμαι
όταν δεν έχω μια ανάσα στο πλευρό μου
όταν σκοτώνω δίχως λόγο τον καιρό μου

Είσαι αστέρι που όταν σβήνει εγώ παγώνω
ένα αστέρι που όταν πέφτει εγώ τελειώνω
είσαι αστέρι που η μέρα το ζηλεύει
ένα αστέρι που για πάντα θα με κλέβει