Μες στης πόλης τη ρουτίνα να θυμάμαι όλα εκείνα
που ’νιωθα στην αγκαλιά σου όταν ήμουνα δικιά σου,
με εισιτήριο την καρδιά μας στα ταξίδια τα κρυφά μας,
στης αγάπης το λιμάνι καμιά πίκρα να μην πιάνει.

Μα στις πρώτες τις ψιχάλες που ακουστήκανε στις σκάλες
σαν χαρτί, που πάει να λιώσει, είπες όλα έχουν τελειώσει,
στον σπασμένο τον καθρέφτη το τραγούδι μου να πέφτει
με γυαλιά και με συντρίμμια ντύνω της καρδιάς τη γύμνια.

Κι αν συννεφιάζει ο καιρός, πόσο μου μοιάζει,
πάλι μόνη στη βροχή η ψυχή μου βουλιάζει,
ουράνιο τόξο, αν στείλεις, θα το διώξω.

Η ζωή άδεια βιτρίνα προσπερνά κι αυτόν το μήνα,
στου κομπιούτερ την οθόνη να ξεχνιέμαι που’ μαι μόνη,
απ’ το σπίτι στο γραφείο, ένα βυθισμένο πλοίο
πάλι έφτασε η Δευτέρα σε μια σκονισμένη βέρα.

Μες στο πλήθος θα περάσω, τον καημό θα ξεγελάσω,
ένα ψεύτικο βραχιόλι η ανάμνησή σου όλη,
μα σαν βγαίνει το φεγγάρι, το φωτίζει μ’ άλλη χάρη
και με κάνει να πονάω, τα φιλιά σου να μετράω.

Κι αν συννεφιάζει…