T’ αστέρια, όταν ξαγρυπνούν
ξαναμετρούν τα λάθη
Στους ουρανούς μας ιστορούν
του μέλλοντος τα πάθη

T’ αστέρια, όταν ξαγρυπνούν
χαρτογραφούν τη λήθη
και, στις τροχιές τους, τραγουδούν
της Γης το παραμύθι

Εσύ γλιστράς στην αγκαλιά
τη φτερωτή του ονείρου
κι εγώ χαμένος τριγυρνώ
στην ερημιά του απείρου

Bυθίζεσαι στου σεντονιού
τη ζεστασιά μονάχη
και του Μορφέα του κρατώ
κακία και αμάχη

Μου ξεγλιστράς μεσ’ της νυχτιάς
τα μύρια μονοπάτια
Ποιοι γαλαξίες σεργιανούν
μέσ’ στα κλειστά σου μάτια;

Εσύ γλιστράς στην αγκαλιά
τη φτερωτή του ονείρου
κι εγώ χαμένος τριγυρνώ
στην ερημιά του απείρου