Εγώ φοβάμαι τους ανθρώπους
που ευγενικά χαμογελάνε
Που κολακεύουν έχουν τρόπους
και με φιλί σε χαιρετάνε

Εγώ φοβάμαι τους ανθρώπους
πίσω από πλάτες σαν μιλάνε
Που αρπάζουν αλλονών τους κόπους
κι ότι κι αν πουν αλλού το πάνε

Και είναι κρίμα είναι κρίμα
αυτοί τις τύχες μας να ορίζουν
Απ’ τη σιωπή μας να νικάνε
και δίχως όρια να κερδίζουν

Εγώ φοβάμαι τους ανθρώπους
κι όλα παράξενα μου μοιάζουν
Γύρισαν όλα άνω κάτω
κι αυτοί που φταίνε αυτοί φωνάζουν

Εγώ φοβάμαι τους ανθρώπους
και πιο πολύ αυτούς που τάζουν
Χαϊδεύουν βρίζουν ξεσκονίζουν
και με ένα θα μας υποτάσσουν

Και είναι κρίμα είναι κρίμα
αυτοί τις τύχες μας να ορίζουν
Απ’ τη σιωπή μας να νικάνε
και δίχως όρια να κερδίζουν

Ναι είναι κρίμα είναι κρίμα
γιατί αυτοί μας διευθύνουν
Αυτοί στα χέρια μας κρατάνε
και μια δεκάρα για μας δε δίνουν

Εγώ φοβάμαι τους ανθρώπους
τους αγαπώ μα τους φοβάμαι
Εγώ φοβάμαι τους ανθρώπους
και μ’ αγαπούν μα αλλού το πάνε