Στο φλογισμένο Βοριά,
έσβησε η φωνή του,
κι απ’ την αγνή του θωριά,
έμεινε η φεγγοβολή του,
στην ανθισμένη αμυγδαλιά.

Άδεια τα σπίτια, άδειοι κι οι δρόμοι,
χωρίς παιδιά,
κορίτσια ξέπλεκα, κορίτσια ολόδροσα,
χωρίς καρδιά.

Στων κοριτσιών τη ματιά,
πέτρωσεν η σιγή του,
και στη χαμένη βραδιά,
μένει η κραυγή απ’ το φιλί του,
στην ανθισμένη αμυγδαλιά.

Άδεια τα σπίτια, άδειοι κι οι δρόμοι
χωρίς παιδιά
κορίτσια ξέπλεκα, κορίτσια ολόδροσα
χωρίς καρδιά