Πάνε μέρες που έχεις φύγει
και δε θέλω κανένα να δω
Η ερημιά μου θηλιά με πνίγει
όσο δεν είσ’ εδώ

Δεν υπάρχω στη ζωή σου
μ’ έβγαλες απ’ έξω
Πρέπει να το συνηθίσω
πρέπει να τ’ αντέξω
Μα όσο εύκολο είναι στα λόγια τόσο με πεθαίνει
πως όλα τέλειωσαν θα ζούμε χώρια τώρα πια σαν ξένοι

Πάνε βράδια που το μυαλό μου
μόνο η σκέψη σου το κυβερνά
Όσα ζήσαμε με πληγώνουν
μα εσύ πουθενά