Τις νύχτες πέφτεις με τ’ αστέρια,
το διάβολο κρατάς μέσα στα δυο σου χέρια
και προσκυνάς οφθαλμαπάτες
ρωτάω γιατί σηκώνεις πλάτες..
Χαροπαλεύεις με τη θλίψη
και εύχεσαι ποτέ να μη σ’ εγκαταλείψει
Στο λίγο χρόνο που μας μένει
ας μοιάζουμε ερωτευμένοι...

Δεν ήτανε για μας γραμμένο,
αυτό που λέμε πεπρωμένο
αυτό που χρόνια περιμένω δεν ήσουνα εσύ...
Χαθήκαμε στη καταιγίδα
χωρίς αγάπη για πυξίδα
και δεν υπάρχει πια ελπίδα να είμαστε μαζί..

Εξοστρακίζεις σαν μπερέτα
τα λόγια σου φωτιά
στη πλάτη μου στιλέτα
μια σε αφήνω μια μ’ αφήνεις
δικαιολογίες μη μου δίνεις...
Τώρα το έχω αποφασίσει
και πίσω δε γυρνώ
στο λίγο χρόνο που μας μένει
ας μοιάζουμε ευτυχισμένοι..

Δεν ήτανε για μας γραμμένο,
αυτό που λέμε πεπρωμένο
αυτό που χρόνια περιμένω δεν ήσουνα εσύ...
Χαθήκαμε στη καταιγίδα
χωρίς αγάπη για πυξίδα
και δεν υπάρχει πια ελπίδα να είμαστε μαζί...

Χαθήκαμε στη καταιγίδα
χωρίς αγάπη για πυξίδα και δεν υπάρχει πια ελπίδα να είμαστε μαζί..