Είμαι από τους ανθρώπους που δε βλέπεις σε μια παμπ
Μα ούτε στη δημόσια βιβλιοθήκη
Δεν ξέρω αν εμπνέει το πρόσωπό μου σεβασμό
Μα δεν μπορείς και να με πεις καθίκι
Οι φίλοι παντρεύτηκαν και κάνανε παιδιά
Κι όταν σε χαιρετούν κοιτούν στα μάτια
Δεν είναι πως δε λαχταρώ κι εγώ την παντρειά
Απλώς με πνίγουν δύσκολα κεσάτια
Γιατί γι’ αυτόν που δεν τον συναντάς συχνά σε παμπ
Υπάρχουνε και τα βίντεο κλαμπ

Το ότι είμαι βιντεόφιλος όμως δεν πάει να πει
Ότι τρόπον τινά ανήκω κάπου
Απ’ τη στιγμή που μπαίνω κι ως να βγω απ’ το μαγαζί
Επικρατεί σωστή σιγή θανάτου
Μονάχα λίγα χάχανα την κρίσιμη στιγμή
Που την υπάλληλο δειλά κοιτάω
Κάνοντας μιαν ερώτηση που της είναι γνωστή
Κι ωστόσο πάντα την ξαναρωτάω
Και όταν πλέον στο γνωστό το ράφι με οδηγεί
Νιώθω σαν να βουλιάζω μες τη γη

Τώρα μη νομιστεί πως κατακρίνω τους θνητούς
Που δεν μπορούν να με κατανοήσουν
Αυτοί την βρίσκουν με πολύ νορμάλ ηθοποιούς
Πως γίνεται να μη με λοιδωρήσουν
Εγώ ποτέ δε νοίκιασα Ντε Νίρο ή Μπρους Λι
Ούτε ως καλός μπαμπάς κανένα Μίκυ
Εγώ πάντα ζητάω με την γνωστή μου συστολή
Το νέο φιλμ της Βίνας της Ασική
Και κάθε Σαββατόβραδο ευλαβικά σιωπών
Τη βλέπω στην καινούργια της βερσιόν

Κι η Καλλιθέα ανθίζει απ’ τη Θησέως ως τη Συγγρού
Τα οχήματα ακινητούν στους δρόμους
Στην παραλία παίζουν το top twenty του θεού
Και τα γιαπιά αψηφούν τους οικοδόμους
Κι όλα μαζί σηκώνονται και φεύγουνε γι’ αλλού
Αφήνοντας για πόλη μιαν αλάνα
Να στήσω με σεντόνια το προσχέδιο ενός γιαλού
Να σε ξαπλώσω εκεί λευκή και λάγνα

Είμαι από τους ανθρώπους που δε βλέπεις σε μια παμπ
Μα όταν γυρίζω πίσω την ταινία
Παρά την ειρωνεία των πελατών του βίντεο κλαμπ
Νιώθω σαν άρχων σε σταυροφορία
Νιώθω ότι υπερασπίζομαι έναν πολιτισμό
Θαμμένο στα δελτία παροχής σας
Πως δίνω στα κορίτσια σας με λέξεις που αγνοώ
Το νόημα που λείπει απ’ τη ζωή σας

Και κάθε βράδυ πάνω στις ταράτσες σαν χαζός
Φωνάζω για ν’ ακούνε τα παιδιά σας
"Χυδαίος, ερημωμένος μα υγιής και ζωντανός
Ζήτω ο ελληνικός ερωτισμός!”…