Πως έγινε έτσι η πόλη
Παντού μοναξιά και σκόνη
Μορφές απ’ ανθρώπινες σκιές
Στο δρόμο κοιτούν οι ξένοι
Και τίποτα πια δε μένει
Μονάχα ανόητες ματιές

Δεν μπορώ να ησυχάσω
Τρέμω μήπως και σε χάσω
Γύρω μόνο ψέμα που πονά
Δεν μπορώ να ηρεμήσω
Μακριά σου πως θα ζήσω
Σ’ ένα κόσμο που δεν αγαπά

Κλεισμένος σε κάποιους τοίχους
Ακούω μουσική και στίχους
Περνάνε τα χρόνια σαν λεπτά
Στο δρόμο κοιτούν οι ξένοι
Μα τίποτα πια δε μένει
Μα εγώ δε σε βρίσκω πουθενά