Το μέλι απ’ τους μύθους σου
στάξε μου να γευθώ,
στους στεναγμούς του στήθους σου
να μην παγιδευτώ
και πάψω να ‘μαι αμύρωτο,
γυμνό πουλί νωθρό,
σαν άστυ ανοχύρωτο που δε φοβάται εχθρό.

Νωρίς φέτος χειμώνιασε
κι ο Γρέγος που ηχεί
το σώμα σου το μόνιασε ξανά με την ψυχή.
Την πείρα τούτη άραγε του ανήλιαγου στενού
που σαν πιοτό σε βάραγε, ποιος σου ‘βαλε στο νου

Τη μαύρη νύχτα ρώτησα
αν θα ‘ρθει η αυγή
κι αυτή σαν Ηπειρώτισσα
βαριά μοιρολογεί.
Κι εκεί που σου σημείωνα
τις σταθερές μου αρχές,
του σκοτεινού του Ιωνα με ‘σύραν οι τροχιές