Στο κτίριο δισκογραφικής που τώρα έχει ρημάξει
Μια νύχτα μ’ έβγαλε τ’ αμάξι
Και βάδισα προσεκτικά στον κήπο με τούς δίσκους
Και με τους νεκρικούς ιβίσκους.

Κι όλα του κόσμου τα ρεφραίν
Ήρθαν και μ’ ακουμπούσαν
Λέγαν για την αγάπη μου
Και με παρακαλούσαν.

Απάνω στα ξερά κλαδιά που βγαίναν απ’ τους τοίχους
Κρεμόντουσαν χαρτιά με στίχους
Και κίτρινα συμβόλαια κι εξώφυλλα αδειασμένα
Κοιτούσαν, θα `λεγες, εμένα.

Και συνεχίζαν τα ρεφραίν
Στον μαντεμένο αέρα
Με πιάναν μετά λόγια τούς
Ώσπου ξανάρθε η μέρα.

Σαν γύρισα στο σπίτι μου, βροχή και καταιγίδα
Κι εσένα να κοιμάσαι είδα,
Που χρόνια τώρα ψάχνομαι να βρω το πρόσωπο σου
Να δω τι βλέπεις στ’ όνειρο σου.

Κι όλα του κόσμου τα ρεφραίν
Μοιάζαν να σου μιλάνε
Να λένε το ίδιο συνεχώς
Μα να μη σε ξυπνάνε.