Το χέρι πια κοκάλωσε το κρύο είναι βαρύ
τα μάτια του δεν έχουν φως μα προσπαθεί να δει,
στεγνή αδύνατη μορφή τον ήλιο καρτερεί, γιατί;

Λιγάκι θα `ναι το ψωμί μόνο με μια δραχμή
γλυκιά θα είναι η ευχή βγαλμένη απ’ την ψυχή
πικρό και το χαμόγελο στο ξέγνοιαστο παιδί, γιατί;

Κι αύριο πάλι στη γωνιά αυτός θα καρτερεί
το χέρι του απλώνοντας να πάρει μια δραχμή
κι αναρωτιέμαι πώς μπορεί να θέλει τη ζωή.

Γιατί, μα γιατί, πώς μπορεί;