Τα μάτια σου απλώθηκαν στο σχήμα της σιωπής μου
κι ένιωσα τον άνεμο να τρέχει σαν τρελός,
να καταστρέψεις ήθελες το τσίρκο της ζωής μου
μα ύστερα μετάνιωσες, και είπες δυστυχώς

Σαν ήρωας του Λωτρεαμόν σε απόκρυφο βιβλίο
παιδί της επανάστασης με τάσεις μυστικές
ακροβατούσα συνεχώς στα όρια της τρέλας
μέσα σε κόσμο αδιάφορο με Σάρτρ και με Μπωντλέρ

Από μπροστά μου πέρασαν χορεύοντας εικόνες
κάποια κομμάτια από τον παλιό χαμένο μου εαυτό
τον κόσμο μου τον έκλεισα σε ψευτοθεωρίες
συμβιβασμούς, χαμόγελα και αυτοκριτικές..

Μα δώσε μου μόνο ένα λεπτό κρυφής απολογίας
αφού ο Θεός σου θέλησε να είσαι ο δικαστής
και μην το πάρεις πως ζητώ καλή δικαιολογία
ν’ αλλάξεις την απόφαση την ύστατη στιγμή

Τώρα στη νύχτα της σιωπής και της απελπισίας
τα μάτια σου μια υπόσχεση που αργεί πολύ να βγει
βέλη θα ρίξει πίσω μου μια παιδική οπτασία
κι αθόρυβα ξανά μέσα στην πόλη θα χαθεί...