Σ’ έβλεπα απ’ το μπαλκονάκι, γλυκιά μου,
και σκεφτόμουν πώς να σ’ είχα δικιά μου.
Μα σε είδα ένα βράδυ σε μια Μερσεντές,
έκανες πως ήσουν άλλη και με πλήγωσες.

Από τη γυναίκα ούτε ένα καλό δεν είδα,
μα πίστεψέ με, είν’ η μόνη μου ελπίδα.

Αν ερχόσουνα μαζί μου, καλή μου,
σκλάβα πια δε θα σε λέγαν, ψυχή μου.
Όσο σκλαβωμένη θα ’σαι σ’ έναν πονηρό
άλλο τόσο σκλάβος θα ’μαι κι όλο θα πονώ.

Από τη γυναίκα ούτε ένα καλό δεν είδα,
μα πίστεψέ με, είν’ η μόνη μου ελπίδα.