Απ’ το παράθυρο κοιτώ την άσφαλτο που τρέχει
και το είδωλό μου ανήσυχο βολτάρει στον καθρέφτη
πετιέμαι απάνω μια στιγμή να ελέγξω στην ταράτσα
μην πιάσαν τον Αλντεμπαράν μην κλέψανε τα άστρα

Έγινε ο κόσμος πέντε οργιές και μένα δε μου φτάνει
κάνει η ψυχή μου δυο στροφές και φεύγει ν’ ανασάνει

Σαν κάποιος να μου μίλαγε σαν να παραμιλούσε
το αίμα μου όπως κύλαγε γλυκά μου τραγουδούσε
γυναίκες της ανατροπής καρδιά και φαντασία
μη σας κουράσει ο καιρός μη σας γεράσει η ανία

Έγινε ο κόσμος πέντε οργιές και μένα δε μου φτάνει
κάνει η ψυχή μου δυο στροφές και φεύγει ν’ ανασάνει