Γυρίζω σπίτι και ξεσπάς σε μένα,
έχεις τα νεύρα τεντωμένα,
συνέχεια βρίζεις καθετί δικό σου
και κλείνεσαι στον εαυτό σου.

Είναι αργά, πολύ αργά,
έλα να κοιμηθούμε,
και πόσο αγαπιόμαστε
έλα να θυμηθούμε.

Είναι αργά, πολύ αργά,
έλα να κοιμηθούμε,
και πόσο αγαπιόμαστε
έλα να θυμηθούμε.

Λες δεν αντέχεις την ζωή που ζούμε
κι απ’ τη ρουτίνα δε θα βγούμε.
Δένεις τα χρόνια μας με αλυσίδες,
με τα μυαλό φτιάχνεις παγίδες.

Μα είναι αργά, πολύ αργά,
έλα να κοιμηθούμε,
και πόσο αγαπιόμαστε
έλα να θυμηθούμε.

Είναι αργά, πολύ αργά,
έλα να κοιμηθούμε,
και πόσο αγαπιόμαστε
έλα να θυμηθούμε.