Για να φύγει η πολλή μοναξιά
να μη ζω τον καημό σου
γράφω γράμματα φανταστικά
στον εαυτό μου κρυφά,
δήθεν γράφεις εσύ σιωπηλά
κι είμαι εγώ παραλήπτης
και γεμίζει με φως και με τα φιλιά
μια νύχτα παλιά.

Και με παίρνουν τα κλάματα,
τα κλάματα, τα κλάματα,
με τα ψεύτικα γράμματα
που είναι σαν φαντάσματα,
και θυμάμαι μονάχος μου
και των δυο μας τόσα σφάλματα,
που να γράφω μ’ οδήγησαν
τέτοια ψεύτικα τέτοια γράμματα.

Το κουδούνι μου κάποιος χτυπά
κι είναι ο ταχυδρόμος
που μου φέρνει ένα γράμμα ακριβό
στον ουρανό να βγω
και διαβάζω τι γράφω εγώ
τι παράπονα κρύβω
μα μου γράφεις εσύ για μένα θαρρώ,
για κάποιο σταυρό.

Και με παίρνουν τα κλάματα,
τα κλάματα, τα κλάματα,
με τα ψεύτικα γράμματα
που είναι σαν φαντάσματα,
και θυμάμαι μονάχος μου
και των δυο μας τόσα σφάλματα,
που να γράφω μ’ οδήγησαν
τέτοια ψεύτικα, τέτοια γράμματα.