Τέντες χτυπούσαν το πρωί
πάει το καλοκαίρι
άιντε στης υδροκέφαλης
το τσιμεντένιο χέρι.

Στην καθημερινή μας ήττα
σ’ αυτό το σήριαλ που τραβάει
και ξάφνου η Βούλα η Τσιαμήτα
και πέντε άγγελοι στο πλάι.

Λάμποντας μες στον ουρανό τους
μέρες προπάντως σαν κι αυτές
δεν ξεπερνούν τον διπλανό τους
μα τον εαυτό τους οι αθλητές.

Κι όλοι εμείς μέσα στη ζάλη
με μια θολή προοπτική
να η σημασία του Νίκου Γκάλη
ό, τι νικάει είναι από `κεί.

Κι έτσι όταν σκιάζομαι
και κουλουριάζομαι
στην νύχτας τον βυθό
και πως να κοιμηθώ;

Ο νους μου αναπολεί
του Γκάλη τη βολή
μ’ ένα αναστεναγμό
λύνομαι κι ηρεμώ.

Δύο η Ελλάδες, η μια εκεί
στο παρτσακλό κανάλι
κι η άλλη αστράφτει εφηβική
και νικηφόρα πάλι.

Φέτο στην πλαζ μας πρωτοείδα
όλους μας με τα κινητά
κι αυτήν τη ροζ, σομόν σελίδα
στα στήθη μας τα τριχωτά.

Κι όλους μας βέβαια σε μια ζάλη
σε μια θολή προοπτική
να η σημασία του Νίκου Γκάλη
ό, τι νικάει είναι από ‘κεί.

Κι έτσι όταν σκιάζομαι
και κουλουριάζομαι
στην νύχτας τον βυθό
και πώς να κοιμηθώ ;

Ο νους μου ψηλαφεί
του Γκάλη τη μορφή
μ’ ένα αναστεναγμό
λύνομαι κι ηρεμώ.