Μα ποιος τα εξαίσια ανέκδοτα σκαρώνει ;
Άιντε πώς τα σκέπτεται, ποιο δρόμο κατοικεί ;
Η ανωνυμία του τι πράγμα φανερώνει ;
Πως ξεφυτρώνει του γέλιου η μουσική ;

Είχα έναν γέροντα που κάποτε πετούσε
αεροπόρος στου αιώνα τις αρχές
στα τέλη του όμως τρωγλοδύτης που επαιτούσε,
χαμογελούσε και μου απαντούσε:

«Φυλακισμένοι εκεί που εκτίουν την ποινή τους
παιδιά θητεύοντα τη νύχτα στη σκοπιά
και κάτι άρρωστοι που ακούς μες στη φωνή τους
την ζωντανή τους, την πλούσια μοναξιά.

Λοιπόν μπουντρούμι, νοσηλεία και στρατώνα
και δώσ’ του ανέκδοτα», απεφάνθη ο παππούς.
Μιλλένιουμ δε θα δει ετούτο το χειμώνα,
σε ποιον αιώνα είσαι εσύ που μας ακούς ;

Βελούδινος Θάνος είχε την επωνυμία
έχω ένα όνομα κι εγώ μα τι μ’ αυτό ;
Μέσ’ την κοινή μας τελική ανωνυμία
σκιρτά η αιτία για όλα τ’ αστεία.

Κι απ’ της κουτσής κιθάρας μου τη μαύρη νότα
σκάει το γελάκι της η αθάνατη πνοή
για να ανταμώνουμε αθώοι μες στα φώτα
ενώ σαν πρώτα, σκοτάδι είν’ η ζωή.