Τώρα μακραίνουνε πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες, κλαίνε τα μάτια.
Τώρα θανάσιμη νύχτα με ζωνει.
Μέσα μου ογκώνονται οι άφραστοι πόνοι.

Μ’ είδαν, προσπέρασαν όσοι αγαπάω.
Μόνος απόμεινα κι έρημος πάω.
Πόσο τ’ ανέβασμα
του άχαρου δρόμου!
Στρέφω κοιτάζοντας
προς τ’ όνειρό μου:

Μόλις και φαίνονται οι άσπρες εικόνες.
Τ’ άνθη, χαμόγελα μες στους χειμώνες.
Αεροσαλεύουνε κρίνοι και χέρια.
Ήλιοι τα πρόσωπα, μάτια τ’ αστέρια.

Είναι και ανάμεσα σ’ όλα η Αγάπη:
Στο πρωτοφίλημα κόρη που εντράπη.

Κι όλο μακραίνουνε πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες, κλαίνε τα μάτια...