Χθες το βράδυ έφυγε ένα τραίνο
έμοιαζε σαν να `ταν στοιχειωμένο
δίχως φώτα κι οδηγό
Ήταν μέσα φίλοι εχθροί και ξένοι
άνθρωποι τρελοί κι απελπισμένοι
και μαζί μ’ αυτούς ήμουν κι εγώ
Και μαζί μ’ αυτούς κι εγώ

Δε με νοιάζει πού πηγαίνω
δίχως θέση κι αριθμό
μια ζωή στο ίδιο τραίνο
που το λένε πεπρωμένο
ψάχνω τον επόμενο σταθμό

Χθες το βράδυ έφυγε ένα τραίνο
και το σφύριγμά του λυπημένο
ακουγόταν στη σιωπή
έτρεχαν τα σκοτεινά βαγόνια
Κι έβλεπα τα πιο όμορφά μου χρόνια
να περνούν σαν αστραπή
Να περνούν σαν αστραπή

Δε με νοιάζει πού πηγαίνω
δίχως θέση κι αριθμό
μια ζωή στο ίδιο τραίνο
που το λένε πεπρωμένο
ψάχνω τον επόμενο σταθμό

Δε με νοιάζει πού πηγαίνω
δίχως θέση κι αριθμό
μια ζωή στο ίδιο τραίνο
την αγάπη περιμένω
να `ρθει στον επόμενο σταθμό