| |
μουσόφιλος
11-08-2016 02:27 | Ο Κώστας Χατζής ελάχιστες φορές επέλεξε να ηχογραφήσει ένα δίσκο στο στούντιο, αφού προτιμούσε την αμεσότητα μιας «ζωντανής» ηχογράφησης στη μπουάτ «Σκορπιός» όπου μπορούσε να εκφραστεί ελεύθερα. Πράγματι δεν είχε άδικο, αφού ακούγοντας τα live άλμπουμ από το περίφημο «στέκι» του στην Πλάκα γίνεσαι ένα με το κοινό και συμμετέχεις στο πανηγύρι που γινόταν κάθε βράδυ εκείνα τα χρόνια, με τον δημιουργό κι ερμηνευτή να τραγουδά για την ειρήνη, τα κακώς κείμενα του κόσμου μας, τον έρωτα, τον πόνο, να περνά έμμεσα πλην σαφέστατα πολιτικά μηνύματα και ν’ αποθεώνεται από το κοινό.
Μετά λοιπόν από δύο συνεχόμενα «χρυσά» και σπουδαία άλμπουμ ηχογραφημένα στο «Σκορπιό» («Ουαί» το 1973 και «Ο γιος της άνοιξης» το 1974), ο Χατζής αποφασίζει να μπει στο στούντιο για ένα δίσκο με 13 δικά του – ως προς τη μουσική – τραγούδια. Μπορεί αυτή η δουλειά να μην έχει τη ζωντάνια και την αμεσότητα του live, όμως η ερμηνεία του τραγουδιστή δε διαφέρει καθόλου: Λιτή, σπαρακτική πολλές φορές, αλλά και μετατρεπόμενη σε κραυγή όταν το κομμάτι το απαιτεί.
Από τούτο το δίσκο που κυκλοφόρησε στα τέλη του 1975 βγήκαν πολλές μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες: «Όταν φεύγουν τα τρένα», «Αν ερχόσουν», «Χωρίς εσένα» και φυσικά τα «Πάλι ύπνος δε με πιάνει» και «Κι ύστερα», τα οποία σχεδόν ταυτόχρονα ερμήνευσε και η Μαρινέλλα στο δίσκο της «Για πάντα» λίγους μήνες πριν οι δυο σπουδαίοι καλλιτέχνες ενώσουν τις δυνάμεις τους για το μοναδικό «Ρεσιτάλ»… Επίσης, πολύ καλές στιγμές του άλμπουμ είναι και τα «Γιε μου μονάκριβέ μου», «Στις πικρές σου τις στιγμές» και «Ποιος το περίμενε», χωρίς να υστερούν τα υπόλοιπα [http://www.musiccorner.gr]. |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
