Είδα τα χέρια μου βαμμένα, από το δικό σου αίμα
Έμεινα αποσβολωμένος να κοιτάω, το ακίνητο σου βλέμμα
Μεταξύ αγάπης και μίσους, υπάρχει μια λεπτή γραμμή
Μερικοί σαν κι εμένα την περνάνε και πάνε και πιο ‘κει
Χρόνια ήμουνα το θύμα Και τι ειρωνεία; Τώρα θύτης
Μα ακόμα και νεκρή, πιο πολύ πάλι θα μου λείπεις
Το υποσυνείδητο μου να φωνάζει «ήταν η κακιά στιγμή»
Κι όσα έζησα μαζί σου περνούν μπροστά μου απ’ την αρχή
Σε είδα πάλι να ξεσπάς σε μένα, χωρίς λόγο και αιτία
Να με ταπεινώνεις συχνά, σαν να είσαι εθισμένη στη μοιχεία
Τόση κοροϊδία, το μυαλό μου δεν μπόρεσε άλλο να αντέξει
Δεν παραδέχθηκες τα λάθη σου, δεν είπες ποτέ ούτε μια λέξη
Όμως εσύ όπλισες το τρεμάμενό μου χέρι
Δε θυμάμαι τώρα πια αν ήταν πιστόλι ή μαχαίρι
Η μορφή του δικαστή, να φωνάζει ισόβια για μένα
Κι εγώ να σκέφτομαι μονάχα πώς θα ζω χωρίς εσένα

Και στο εφετείο η ποινή μειώθηκε σε εξήντα έτη
Κι ακούω ακόμα τον ήχο που κάνει το άψυχο σώμα όταν πέφτει
Κάποτε τα ’χαμε όλα, μα δε σου ήμουν αρκετός
Γιατί δε μ’ άφησες να φύγω όταν ήταν ακόμα καιρός;
Κι όμως με ήθελες εκεί, υπηρέτη στον εγωισμό σου
Άλλη μια επιτυχία στον άρρωστο ναρκισσισμό σου
Ποτέ δεν άνοικες σε μένα και εγώ να είμαι πάντα δικός σου
Σαν να ‘ναι η πίστη και η αγάπη, ο χειρότερος εχθρός σου
Μα η ψυχή μου πονάει πιο πολύ απ’ ότι τ’ αγκάθι στην πληγή
Και νιώθω ακόμα να μ’ εκδικείσαι κι ας μην είσαι στη ζωή
Και θα ‘χω πάντα εφιάλτες μέσα σ’ αυτό το υγρό κελί
Με μόνιμο πρωταγωνιστή, τη ματωμένη σου μορφή
Κι αφού δε μου μένει άλλη λύση, ας με συγχωρέσει ο Θεός
Αυτό που δεν έκανες εσύ, ίσως να κάνει κάποτε Αυτός
Και σαν τελευταία επιθυμία πριν περάσω την θηλιά στο λαιμό
Και πριν πετάξει η ψυχή μου να ψελλίσω πάλι «σ’ αγαπώ»